جسدهای ایستاده
عکس‌ها را در محوطه یک پایگاه تعطیل شده نیروی دریایی در دانمارک انداخته‌ام. فضایی متروک و ناتوان از مقابله با پیشروی مهارناپذیر گیاهان. با تابلوهایی که پا در خاک دارند اما عمرشان تمام شده. چنانچه راهت را گم کرده باشی، به جایی رهنمونت نمی‌کنند.
در ابتدای فیلم «جزیره شاتر» وقتی تدی دانیلز و همکار قلابی اش "چاک" وارد جزیره می‌شوند، تابلوی چوبی و کهنه‌ای می‌بینند که از زبان بیماران روانی مقیم، نوشته شده:
ما را به خاطر بیاورید. چون ما هم زندگی کردیم، عشق ورزیدیم و خندیدیم.
ما را به خاطر بیاورید. چون ما هم زندگی کردیم، عشق ورزیدیم و خندیدیم.
حال، اگر تابلو با علائم انقضا شده‌اش به چیزی اشاره نکند چه؟
تابلویی که هشدار ندهد، فقط اعلان مرگ خودش را در چهره دارد:
ما را به خاطر بیاورید. مردگان ایستاده‌ای که روزگاری زنده بودیم و مسیرها را نشانتان می‌دادیم.
تابلویی که هشدار ندهد، فقط اعلان مرگ خودش را در چهره دارد:
ما را به خاطر بیاورید. مردگان ایستاده‌ای که روزگاری زنده بودیم و مسیرها را نشانتان می‌دادیم.
